Öğrendik Ama O Da Yetmiyor
Hiç dillendirmedim, hiç aktarmadım buraya öğrenme sürecimi. Yıllarca içimde ukde kalmış sevgimi, nasıl anlatamam? Bir şeye çok bağlanınca, sahipleniyor da insan, ister istemez. Sahiplendikçe, paylaşamıyor da. Hani bir şeyi çok istedin mi ya da bir karar verdin mi söyleme derlerdi eskiden, (bilmiyorum, şimdikiler hala diyor mu), hani büyüsü bozulurdu söyleyince. Böyle bir şey miydi acaba? Ya da basit bir üşengeçlik, tembellik, belki de bencillik. Her neyse ne. Yetmeyen ne, ona geçelim.
Haftalar geçti üstünden, artık sürebiliyorum.
Her sabah olmayan vaktimden kırpıp bölüp on beş, yirmi dakikayı denkleştirebildim. Her gün bu on beş dakika ile önce dengede durmayı, sonra da pedala basmayı öğrendim. Bugün trafiğe bile çıktım, geçen hafta evin çevresindeki ara sokaklara açılmıştım. Yalnız bir sorunum var, inanılmaz korkuyorum araçlardan. Karşımdan gelen bir araba gördüğüm gibi direksiyon hakimiyetimi tamamen kaybediyorum. Panikliyorum, hemen kaldırıma tosluyorum. Bugün bir çocuğa çarpıyordum, panikleyip frene basmayı unuttum, direksiyonu kırıp ancak durabildim. Yine sokağın birinde, bisikletli adamın birinin arka tekerleğine çarptım, yetmedi. Pazar çıkışı teyzenin pazar arabasına çarptım. Yokuş aşağı gidiyordum, pedalları bıraktım, kendimi de bıraktım, kadın kaldırıma oturmuş duruyordu. Arabası da yanında, kenarından geçeyim derken, fazla kenara yanaştım, arabasına çarptım. Frene da bastım halbuki ama duramadım işte. Bir güzel fırça yedim teyzeden. Yol dar mı gelmişmiş. Özür üstüne özür diledim. Utandım, kızardım, fena halde sıkıldım.
Evin önünde bir köprü var. Hafiften yokuşu var. Çıkmayı denedim, olmadı, oturan yerlerim sızladı. İnmeye hiç cesaret edemedim. İyice korkak oldum ben. Geniş yollarda rahatım ancak. Tenha ve geniş. Böyle böyle mi yeneceğim korkumu, bilmiyorum. Şimdilik çok açılmayı düşünmüyorum. Evin çevresinde dolanayım yeterli. Hala heyecanlıyım, hala atamadım üstümden minik kazalarımın etkilerini. Düşündükçe aynı korkuyu yeniden yaşıyorum. Korkuyorum, düşündükçe daha da büyüteceğim diye.
Yetmiyor işte, daha çok sürdükçe ancak yeneceğim korkumu ve heyecanımı.
Selametle..
Hiç dillendirmedim, hiç aktarmadım buraya öğrenme sürecimi. Yıllarca içimde ukde kalmış sevgimi, nasıl anlatamam? Bir şeye çok bağlanınca, sahipleniyor da insan, ister istemez. Sahiplendikçe, paylaşamıyor da. Hani bir şeyi çok istedin mi ya da bir karar verdin mi söyleme derlerdi eskiden, (bilmiyorum, şimdikiler hala diyor mu), hani büyüsü bozulurdu söyleyince. Böyle bir şey miydi acaba? Ya da basit bir üşengeçlik, tembellik, belki de bencillik. Her neyse ne. Yetmeyen ne, ona geçelim.
Haftalar geçti üstünden, artık sürebiliyorum.
Her sabah olmayan vaktimden kırpıp bölüp on beş, yirmi dakikayı denkleştirebildim. Her gün bu on beş dakika ile önce dengede durmayı, sonra da pedala basmayı öğrendim. Bugün trafiğe bile çıktım, geçen hafta evin çevresindeki ara sokaklara açılmıştım. Yalnız bir sorunum var, inanılmaz korkuyorum araçlardan. Karşımdan gelen bir araba gördüğüm gibi direksiyon hakimiyetimi tamamen kaybediyorum. Panikliyorum, hemen kaldırıma tosluyorum. Bugün bir çocuğa çarpıyordum, panikleyip frene basmayı unuttum, direksiyonu kırıp ancak durabildim. Yine sokağın birinde, bisikletli adamın birinin arka tekerleğine çarptım, yetmedi. Pazar çıkışı teyzenin pazar arabasına çarptım. Yokuş aşağı gidiyordum, pedalları bıraktım, kendimi de bıraktım, kadın kaldırıma oturmuş duruyordu. Arabası da yanında, kenarından geçeyim derken, fazla kenara yanaştım, arabasına çarptım. Frene da bastım halbuki ama duramadım işte. Bir güzel fırça yedim teyzeden. Yol dar mı gelmişmiş. Özür üstüne özür diledim. Utandım, kızardım, fena halde sıkıldım.
Evin önünde bir köprü var. Hafiften yokuşu var. Çıkmayı denedim, olmadı, oturan yerlerim sızladı. İnmeye hiç cesaret edemedim. İyice korkak oldum ben. Geniş yollarda rahatım ancak. Tenha ve geniş. Böyle böyle mi yeneceğim korkumu, bilmiyorum. Şimdilik çok açılmayı düşünmüyorum. Evin çevresinde dolanayım yeterli. Hala heyecanlıyım, hala atamadım üstümden minik kazalarımın etkilerini. Düşündükçe aynı korkuyu yeniden yaşıyorum. Korkuyorum, düşündükçe daha da büyüteceğim diye.
Yetmiyor işte, daha çok sürdükçe ancak yeneceğim korkumu ve heyecanımı.
Selametle..