GİOVANNİ ARPİNO – KADIN KOKUSU
Giovanni Arpino, İtalyan gazeteci ve yazar. Yazarın tek kitabı Kadın Kokusu, 1974 ve 1992 yıllarında iki kere sinemaya uyarlanmış. 1992 yılında Al Pacino’ya en iyi erkek oyuncu ödülünü kazandırmış. Filmini henüz izlemedim, kitabından daha çok seveceğimi düşünüyorum. İşin içinde Al Pacino var, olmaz mı?
***
Yine nerelerden kütüphaneme geldiğini hatırlamayarak elime aldım kitabı. Kapağına bakarak, bir önyargı ile “gereksiz” sıfatını yapıştırdım hemen zihnime. Nedir, ne değildir diye bakarken internette, üstteki ödül mevzusunu ve çekilen bir filmin varlığını öğrendim. Ve başladı kendini izlettiren satırlar. Bu duyguyu yaşadığım birkaç kitap var. Biri de Suzanne Collins’in Açlık Oyunları serisi. Okurken kendini izlettiren kitaplar, hızlıca akıp giderler, bazı cümleler arada durdurur, düşündürür, durgunlaştırır. Sonra aynı hızı yakalayıp, aynı tempoda okumalar devam eder. Ta ki yorulup bitkin düşene kadar. İşte bu kitap da böyle okuttu kendini.
Konusu mu? Elindeki bombanın patlamasıyla bir elini ve gözlerini kaybeden Fausto’nun, ona bir haftalığına eşlik eden genç bir asker ile yaptığı yolculuğu konu almış. Fausto, küstahlığına ve çekilmez hakaretlerine rağmen zekasıyla hayranlık uyandıran bir tip. Fiziki kusurlarına rağmen karizmatik kişiliğiyle eşşiz bir karakter.
“Anlamak bir işe yarar mı diye düşünecek olursak, affetmeye yarar diyebiliriz.” (Sayfa 13)
“Fausto hiçbir konuda hiç kimseyle anlaşmaya varamaz. Onu tanımış olsan gerek. Eşi olmayan bir yaratık. Bir dahi. Buna ikna oldun mu? Ya seversin ya da nefret edersin.” (Sayfa 144)
“Ona cevap veremiyordum, nefesim dişlerimin arasında buz kesmişti. Korku yoktu hayır; ama önüne geçemediğim, damarlarımı ve düşünce yeteneğimi durduran, sonsuz bir tembellik vardı üstümde ve bu beni bulunduğum yere ve her türlü olası acıya yabancı kılıyordu.” (Sayfa 178)
Giovanni Arpino, İtalyan gazeteci ve yazar. Yazarın tek kitabı Kadın Kokusu, 1974 ve 1992 yıllarında iki kere sinemaya uyarlanmış. 1992 yılında Al Pacino’ya en iyi erkek oyuncu ödülünü kazandırmış. Filmini henüz izlemedim, kitabından daha çok seveceğimi düşünüyorum. İşin içinde Al Pacino var, olmaz mı?
***
Yine nerelerden kütüphaneme geldiğini hatırlamayarak elime aldım kitabı. Kapağına bakarak, bir önyargı ile “gereksiz” sıfatını yapıştırdım hemen zihnime. Nedir, ne değildir diye bakarken internette, üstteki ödül mevzusunu ve çekilen bir filmin varlığını öğrendim. Ve başladı kendini izlettiren satırlar. Bu duyguyu yaşadığım birkaç kitap var. Biri de Suzanne Collins’in Açlık Oyunları serisi. Okurken kendini izlettiren kitaplar, hızlıca akıp giderler, bazı cümleler arada durdurur, düşündürür, durgunlaştırır. Sonra aynı hızı yakalayıp, aynı tempoda okumalar devam eder. Ta ki yorulup bitkin düşene kadar. İşte bu kitap da böyle okuttu kendini.
Konusu mu? Elindeki bombanın patlamasıyla bir elini ve gözlerini kaybeden Fausto’nun, ona bir haftalığına eşlik eden genç bir asker ile yaptığı yolculuğu konu almış. Fausto, küstahlığına ve çekilmez hakaretlerine rağmen zekasıyla hayranlık uyandıran bir tip. Fiziki kusurlarına rağmen karizmatik kişiliğiyle eşşiz bir karakter.
“Anlamak bir işe yarar mı diye düşünecek olursak, affetmeye yarar diyebiliriz.” (Sayfa 13)
“Fausto hiçbir konuda hiç kimseyle anlaşmaya varamaz. Onu tanımış olsan gerek. Eşi olmayan bir yaratık. Bir dahi. Buna ikna oldun mu? Ya seversin ya da nefret edersin.” (Sayfa 144)
“Ona cevap veremiyordum, nefesim dişlerimin arasında buz kesmişti. Korku yoktu hayır; ama önüne geçemediğim, damarlarımı ve düşünce yeteneğimi durduran, sonsuz bir tembellik vardı üstümde ve bu beni bulunduğum yere ve her türlü olası acıya yabancı kılıyordu.” (Sayfa 178)