Hidekazu Yokoyama, ülkenin sütünün çoğunu sağlayan bir bölge olan Japonya’nın kuzeyindeki karlı Hokkaido adasında gelişen bir lojistik işi kurmak için otuz yılını harcadı.
Geçen yıl, hepsini vermeye karar verdi.
Dünyanın en gri toplumu olan Japonya’da giderek yaygınlaşan bir soruna radikal bir çözüm oldu. Ülkedeki doğum oranı düştükçe ve nüfus yaşlandıkça, işletme sahiplerinin ortalama yaşı yaklaşık 62’ye yükseldi. Ülkedeki işletmelerin yaklaşık yüzde 60’ı bundan sonra ne olacağı konusunda bir planları olmadığını bildiriyor.
73 yaşındaki Bay Yokoyama, kendini çok daha uzun süre devam edemeyecek kadar yaşlı hissetse de, işi bırakmak bir seçenek değildi: Çok fazla çiftçi onun şirketine bağımlı hale gelmişti. “İşi kesinlikle bırakamazdım” dedi. Ancak çocukları onu çalıştırmakla ilgilenmiyordu. Çalışanları da değildi. Ve birkaç potansiyel sahip, uzak, donmuş kuzeye taşınmak istedi.
Bu yüzden, çok uzak yerlerdeki küçük işletme sahiplerinin devralacak birini bulmasına yardımcı olan bir hizmetle ilgili bir bildirimde bulundu. İlan edilen satış fiyatı: sıfır yen.
Bay Yokoyama’nın mücadelesi, Japonya’nın yaşlanan toplumunun potansiyel olarak en yıkıcı ekonomik etkilerinden birini simgeliyor. Nüfus azaldıkça birçok küçük ve orta ölçekli şirketin iflas etmesi kaçınılmazdır, ancak politika yapıcılar, yaşlanan şirket sahipleri toplu halde emekliye ayrıldıkça ülkedeki kapanışların artmasından korkuyor.
Kıyamet benzeri bir 2019 sunumunda Japonya ticaret bakanlığı, 2025 yılına kadar yaklaşık 630.000 kârlı işletmenin mağazayı kapatabileceğini, bunun da ekonomiye 165 milyar dolara ve 6,5 milyon kadar istihdama mal olacağını öngördü.
Ekonomik büyüme zaten cansız ve Japon yetkililer bir felaketi önleme umuduyla harekete geçti. Devlet daireleri, yaşlanan mal sahiplerini emekliliklerinin ardından işlerini sürdürme seçenekleri konusunda eğitmek için halkla ilişkiler kampanyaları başlattı ve alıcı bulmalarına yardımcı olmak için hizmet merkezleri kurdu. Potu tatlandırmak için yetkililer, yeni sahipler için büyük sübvansiyonlar ve vergi indirimleri getirdi.
Yine de, zorluklar zorlu olmaya devam ediyor. Değerli küçük ve orta ölçekli işletmeler için alıcı bulma konusunda uzmanlaşmış bir şirket olan Nihon M&A Center’ın direktörü Tsuneo Watanabe, bir halef bulmanın önündeki en büyük engellerden birinin gelenek olduğunu söyledi. 1991 yılında kurulan şirket, geçen yıl 359 milyon dolar gelir kaydederek son derece kazançlı hale geldi.
Bay Yokoyama, arazisini ve ekipmanını seçtiği halefine vermeyi planlıyor. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Bay Yokoyama’nın çalışanlarından biri. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Ancak bu işi kurmak uzun bir süreçti. Geçmiş yıllarda, küçük işletme sahipleri, özellikle de ülkenin onlarca, hatta asırlık şirketlerini yönetenler, işi çocuklarının veya güvendikleri bir çalışanın devralacağını varsaydılar. Hayatlarının işini bir yabancıya, çok daha az rakibe satmakla hiç ilgilenmiyorlardı.
Sosyal Güvenlik ve Emeklilik hakkında daha fazla bilgi
Pazar, toplanmaya en uygun işletmeler için alıcı bulsa da, birçok küçük ama ekonomik açıdan hayati şirketin devralacak birini bulması neredeyse imkansız görünebilir.
Japonya ticaret bakanlığına göre, 2021’de devlet yardım merkezleri ve ilk beş birleşme ve satın alma hizmeti yalnızca 2.413 işletme için alıcı buldu. 44.000 kişi daha terk edildi. Bunların yüzde 55’inden fazlası kapandıklarında hala kârlıydı.
Bu işletmelerin birçoğu, halefiyetin potansiyel olarak varoluşsal bir tehdit oluşturduğu küçük kasaba ve şehirlerde bulunuyordu. İster büyük bir yerel işveren ister bir köyün tek bakkal dükkânı olsun, bir işletmenin iflası, bu yerlerin yaşlanan nüfusların sürekli yıpranması ve kırsal kesimin içini boşaltan kentsel kaçış nedeniyle hayatta kalmasını daha da zorlaştırabilir.
Devlet tarafından yürütülen bir eşleştirme programı, Bay Yokoyama’nın yerini alacak birini bulamayınca, bir banka Bay Yokoyama’ya Japonya’nın en güneyindeki ana adası olan Kyushu’da bulunan bir şirket olan Relay’e başvurmasını önerdi.
Yokoyama arazisindeki bir depoda saklanan saman. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Terk edilmiş bir ahır. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Relay, potansiyel alıcıların topluluk ve amaç duygusuna hitap ederek kendisini farklılaştırdı. Suşi dükkanlarının ve pastoral tarlaların önünde ışıldayan mal sahiplerinin yer aldığı listeleri, farklı bir yaşam tarzı hayal eden yorgun şehirlilere hitap edecek şekilde tasarlandı.
Bay Yokoyama’nın durumunda şirketin görevi kolay değildi. Çoğu Japon için, işinin bulunduğu kasaba olan ve yaklaşık 20.000 nüfusa sahip olan ve küçülmekte olan Monbetsu, Kuzey Kutbu gibi olabilir. Tek endüstri balıkçılık ve çiftçilik ve günler kısaldıkça ve kar çatı saçaklarına kadar biriktikçe büyük ölçüde kış uykusuna giriyorlar. Derin kış aylarında, bazı turistler somon yumurtası ve deniz tarağı yemeye gelir ve şehrin mütevazı limanında kilitlenen buz kütlelerini görür.
1980’lerden kalma kabareler ve restoranlarla dolu bir sokak, genç balıkçıların stres atmak ve büyük maaş çekleri harcamak için bir araya geldikleri daha müreffeh bir dönemin enstantanesi. Bugün, solmuş posterler terk edilmiş vitrinleri kaplıyor. Kasabanın en büyük binası yeni bir hastanedir.
2001 yılında Monbetsu, Bay Yokoyama’nın şirketinin hemen yakınında yeni bir ilkokul binası inşa etti. Sadece 10 yıl sonra kapandı.
Geçmişte, sınıflar yerel mandıra çiftçilerinin torunlarıyla dolu olurdu. Ancak kendi çocukları artık daha yüksek maaşlı, daha az zahmetli iş arayışıyla çoğunlukla şehirlere taşındı.
Bariz halefleri olmadığı için çiftlikler birbiri ardına kapandı. Salgının getirdiği on yılların yüksek enflasyonu ve Rusya’nın Ukrayna’daki savaşı, düzinelerce tutukluyu erken emekliliğe itti.
Bay Yokoyama’nın çalışanları, onun halefiyet planına şüpheyle bakıyor. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
İşçiler çoğunlukla 50’li ve 60’lı yaşlarında. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Yerel çiftçiler yaşlandıkça ve karları azaldıkça, daha fazlası saman toplamak ve kar temizlemek gibi işler için Bay Yokoyama’ya bağımlı hale geldi. Günleri sabah 4’te başlar ve akşam 7’de biter. Ofisinin arkasındaki küçük bir odada uyuyor.
İşçi bulmanın zorlaşması nedeniyle büyük ölçüde otomasyona yönelen yakınlardaki bir süt ürünleri kooperatifinin yöneticisi Isao Ikeno, işinin kapanmasının “son derece zor” olacağını söyledi.
Kooperatifin çiftliğinde 17 çalışan 3.000 baş sığırla ilgileniyor ve Bay Yokoyama’nın şirketi boşlukları dolduruyor. Bay Ikeno, bölgede başka hiçbir işletmenin bu hizmetleri sağlayamayacağını söyledi.
Bay Yokoyama, yaklaşık altı yıl önce emekliliği düşünmeye başladı. Ancak işin akıbetinin ne olacağı belli değildi.
Yarım milyon dolardan biraz fazla borca girmişken, yıllarca süren cömert ekonomik teşvik politikaları faiz oranlarını dibe vurarak yükü hafifletti ve şirketin yıllık kar marjı yüzde 30 civarındaydı.
Relay’e koyduğu isim, işin zor olduğunu kabul ediyor, ancak deneyim gerektirmediğini söylüyordu. En iyi aday “genç ve çalışmaya hazır” olacaktır.
Kim seçilirse seçilsin, borçları üstlenecek, ancak aynı zamanda işletmenin tüm ekipmanını ve yaklaşık 150 dönümlük birinci sınıf tarım arazisini ve ormanı miras alacaktı. Bay Yokoyama’nın çocukları hiçbir şey alamayacak.
“Onlara, devralmak istersen sana bırakacağımı, ama istemezsen sıradaki adama vereceğimi söyledim” dedi.
Otuz soruşturma yağdı. İlgilenenler arasında bir çift ve genişlemeyi planlayan bir şirketin temsilcisi vardı. Bay Yokoyama, 26 yaşındaki Kai Fujisawa adlı kara bir ata yerleşti.
Bir arkadaşı Bay Fujisawa’ya Relay’deki ismi göstermişti ve Bay Fujisawa hemen bir arabaya atladı ve Bay Yokoyama’nın kapısının önünde belirerek onu gençliği ve coşkusuyla etkiledi.
Kai Fujisawa, Bay Yokoyama’nın potansiyel halefi. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Yine de geçiş pürüzsüz olmadı. Bay Yokoyama, Bay Fujisawa’nın bu iş için doğru kişi olduğuna tamamen ikna olmuş değil. Öğrenme eğrisi, ikisinin de hayal ettiğinden daha dik ve Bay Yokoyama’nın kır saçlı, art arda sigara içen çalışanları, Bay Fujisawa’nın patronun itibarına yarayabileceğinden şüpheleniyor.
Şirketin 17 çalışanının çoğu 50’li ve 60’lı yaşlarında ve Bay Fujisawa’nın emekli olduklarında onların yerini alacak kişileri nereden bulacağı belli değil.
Bay Fujisawa, “Çok fazla baskı var” dedi. Ama “buraya geldiğimde bunu hayatımın geri kalanında yapmaya hazırdım.”
Geçen yıl, hepsini vermeye karar verdi.
Dünyanın en gri toplumu olan Japonya’da giderek yaygınlaşan bir soruna radikal bir çözüm oldu. Ülkedeki doğum oranı düştükçe ve nüfus yaşlandıkça, işletme sahiplerinin ortalama yaşı yaklaşık 62’ye yükseldi. Ülkedeki işletmelerin yaklaşık yüzde 60’ı bundan sonra ne olacağı konusunda bir planları olmadığını bildiriyor.
73 yaşındaki Bay Yokoyama, kendini çok daha uzun süre devam edemeyecek kadar yaşlı hissetse de, işi bırakmak bir seçenek değildi: Çok fazla çiftçi onun şirketine bağımlı hale gelmişti. “İşi kesinlikle bırakamazdım” dedi. Ancak çocukları onu çalıştırmakla ilgilenmiyordu. Çalışanları da değildi. Ve birkaç potansiyel sahip, uzak, donmuş kuzeye taşınmak istedi.
Bu yüzden, çok uzak yerlerdeki küçük işletme sahiplerinin devralacak birini bulmasına yardımcı olan bir hizmetle ilgili bir bildirimde bulundu. İlan edilen satış fiyatı: sıfır yen.
Bay Yokoyama’nın mücadelesi, Japonya’nın yaşlanan toplumunun potansiyel olarak en yıkıcı ekonomik etkilerinden birini simgeliyor. Nüfus azaldıkça birçok küçük ve orta ölçekli şirketin iflas etmesi kaçınılmazdır, ancak politika yapıcılar, yaşlanan şirket sahipleri toplu halde emekliye ayrıldıkça ülkedeki kapanışların artmasından korkuyor.
Kıyamet benzeri bir 2019 sunumunda Japonya ticaret bakanlığı, 2025 yılına kadar yaklaşık 630.000 kârlı işletmenin mağazayı kapatabileceğini, bunun da ekonomiye 165 milyar dolara ve 6,5 milyon kadar istihdama mal olacağını öngördü.
Ekonomik büyüme zaten cansız ve Japon yetkililer bir felaketi önleme umuduyla harekete geçti. Devlet daireleri, yaşlanan mal sahiplerini emekliliklerinin ardından işlerini sürdürme seçenekleri konusunda eğitmek için halkla ilişkiler kampanyaları başlattı ve alıcı bulmalarına yardımcı olmak için hizmet merkezleri kurdu. Potu tatlandırmak için yetkililer, yeni sahipler için büyük sübvansiyonlar ve vergi indirimleri getirdi.
Yine de, zorluklar zorlu olmaya devam ediyor. Değerli küçük ve orta ölçekli işletmeler için alıcı bulma konusunda uzmanlaşmış bir şirket olan Nihon M&A Center’ın direktörü Tsuneo Watanabe, bir halef bulmanın önündeki en büyük engellerden birinin gelenek olduğunu söyledi. 1991 yılında kurulan şirket, geçen yıl 359 milyon dolar gelir kaydederek son derece kazançlı hale geldi.
Bay Yokoyama, arazisini ve ekipmanını seçtiği halefine vermeyi planlıyor. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Bay Yokoyama’nın çalışanlarından biri. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Ancak bu işi kurmak uzun bir süreçti. Geçmiş yıllarda, küçük işletme sahipleri, özellikle de ülkenin onlarca, hatta asırlık şirketlerini yönetenler, işi çocuklarının veya güvendikleri bir çalışanın devralacağını varsaydılar. Hayatlarının işini bir yabancıya, çok daha az rakibe satmakla hiç ilgilenmiyorlardı.
Sosyal Güvenlik ve Emeklilik hakkında daha fazla bilgi
- Emekli olduktan sonra gelir elde etmek: Çalışırken Sosyal Güvenlik toplamak karmaşıklaşabilir. İşte hatırlanması gereken bazı önemli şeyler.
- Yaşlı Yoksulluğunda Artış: Yaşlı Amerikalılar pandemiyi pek atlatamadı. Ancak daha uzun vadeli eğilimler de onların lehinde ilerlemiyor.
- Medicare Maliyetleri : Medicare’deki düşük gelirli Amerikalılar, primlerini ve diğer masraflarını ödemek için yardım alabilirler. Bu nasıl başvurulur.
- Sosyal Güvenlik Talebi : Bu avantajdan en iyi şekilde yararlanmak mı istiyorsunuz? Bu çevrimiçi araçlar, gelir ihtiyaçlarınızı ve ne zaman başvurmanız gerektiğini belirlemenize yardımcı olabilir.
Pazar, toplanmaya en uygun işletmeler için alıcı bulsa da, birçok küçük ama ekonomik açıdan hayati şirketin devralacak birini bulması neredeyse imkansız görünebilir.
Japonya ticaret bakanlığına göre, 2021’de devlet yardım merkezleri ve ilk beş birleşme ve satın alma hizmeti yalnızca 2.413 işletme için alıcı buldu. 44.000 kişi daha terk edildi. Bunların yüzde 55’inden fazlası kapandıklarında hala kârlıydı.
Bu işletmelerin birçoğu, halefiyetin potansiyel olarak varoluşsal bir tehdit oluşturduğu küçük kasaba ve şehirlerde bulunuyordu. İster büyük bir yerel işveren ister bir köyün tek bakkal dükkânı olsun, bir işletmenin iflası, bu yerlerin yaşlanan nüfusların sürekli yıpranması ve kırsal kesimin içini boşaltan kentsel kaçış nedeniyle hayatta kalmasını daha da zorlaştırabilir.
Devlet tarafından yürütülen bir eşleştirme programı, Bay Yokoyama’nın yerini alacak birini bulamayınca, bir banka Bay Yokoyama’ya Japonya’nın en güneyindeki ana adası olan Kyushu’da bulunan bir şirket olan Relay’e başvurmasını önerdi.
Yokoyama arazisindeki bir depoda saklanan saman. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Terk edilmiş bir ahır. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Relay, potansiyel alıcıların topluluk ve amaç duygusuna hitap ederek kendisini farklılaştırdı. Suşi dükkanlarının ve pastoral tarlaların önünde ışıldayan mal sahiplerinin yer aldığı listeleri, farklı bir yaşam tarzı hayal eden yorgun şehirlilere hitap edecek şekilde tasarlandı.
Bay Yokoyama’nın durumunda şirketin görevi kolay değildi. Çoğu Japon için, işinin bulunduğu kasaba olan ve yaklaşık 20.000 nüfusa sahip olan ve küçülmekte olan Monbetsu, Kuzey Kutbu gibi olabilir. Tek endüstri balıkçılık ve çiftçilik ve günler kısaldıkça ve kar çatı saçaklarına kadar biriktikçe büyük ölçüde kış uykusuna giriyorlar. Derin kış aylarında, bazı turistler somon yumurtası ve deniz tarağı yemeye gelir ve şehrin mütevazı limanında kilitlenen buz kütlelerini görür.
1980’lerden kalma kabareler ve restoranlarla dolu bir sokak, genç balıkçıların stres atmak ve büyük maaş çekleri harcamak için bir araya geldikleri daha müreffeh bir dönemin enstantanesi. Bugün, solmuş posterler terk edilmiş vitrinleri kaplıyor. Kasabanın en büyük binası yeni bir hastanedir.
2001 yılında Monbetsu, Bay Yokoyama’nın şirketinin hemen yakınında yeni bir ilkokul binası inşa etti. Sadece 10 yıl sonra kapandı.
Geçmişte, sınıflar yerel mandıra çiftçilerinin torunlarıyla dolu olurdu. Ancak kendi çocukları artık daha yüksek maaşlı, daha az zahmetli iş arayışıyla çoğunlukla şehirlere taşındı.
Bariz halefleri olmadığı için çiftlikler birbiri ardına kapandı. Salgının getirdiği on yılların yüksek enflasyonu ve Rusya’nın Ukrayna’daki savaşı, düzinelerce tutukluyu erken emekliliğe itti.
Bay Yokoyama’nın çalışanları, onun halefiyet planına şüpheyle bakıyor. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
İşçiler çoğunlukla 50’li ve 60’lı yaşlarında. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Yerel çiftçiler yaşlandıkça ve karları azaldıkça, daha fazlası saman toplamak ve kar temizlemek gibi işler için Bay Yokoyama’ya bağımlı hale geldi. Günleri sabah 4’te başlar ve akşam 7’de biter. Ofisinin arkasındaki küçük bir odada uyuyor.
İşçi bulmanın zorlaşması nedeniyle büyük ölçüde otomasyona yönelen yakınlardaki bir süt ürünleri kooperatifinin yöneticisi Isao Ikeno, işinin kapanmasının “son derece zor” olacağını söyledi.
Kooperatifin çiftliğinde 17 çalışan 3.000 baş sığırla ilgileniyor ve Bay Yokoyama’nın şirketi boşlukları dolduruyor. Bay Ikeno, bölgede başka hiçbir işletmenin bu hizmetleri sağlayamayacağını söyledi.
Bay Yokoyama, yaklaşık altı yıl önce emekliliği düşünmeye başladı. Ancak işin akıbetinin ne olacağı belli değildi.
Yarım milyon dolardan biraz fazla borca girmişken, yıllarca süren cömert ekonomik teşvik politikaları faiz oranlarını dibe vurarak yükü hafifletti ve şirketin yıllık kar marjı yüzde 30 civarındaydı.
Relay’e koyduğu isim, işin zor olduğunu kabul ediyor, ancak deneyim gerektirmediğini söylüyordu. En iyi aday “genç ve çalışmaya hazır” olacaktır.
Kim seçilirse seçilsin, borçları üstlenecek, ancak aynı zamanda işletmenin tüm ekipmanını ve yaklaşık 150 dönümlük birinci sınıf tarım arazisini ve ormanı miras alacaktı. Bay Yokoyama’nın çocukları hiçbir şey alamayacak.
“Onlara, devralmak istersen sana bırakacağımı, ama istemezsen sıradaki adama vereceğimi söyledim” dedi.
Otuz soruşturma yağdı. İlgilenenler arasında bir çift ve genişlemeyi planlayan bir şirketin temsilcisi vardı. Bay Yokoyama, 26 yaşındaki Kai Fujisawa adlı kara bir ata yerleşti.
Bir arkadaşı Bay Fujisawa’ya Relay’deki ismi göstermişti ve Bay Fujisawa hemen bir arabaya atladı ve Bay Yokoyama’nın kapısının önünde belirerek onu gençliği ve coşkusuyla etkiledi.
Kai Fujisawa, Bay Yokoyama’nın potansiyel halefi. Kredi… The New York Times için Noriko Hayashi
Yine de geçiş pürüzsüz olmadı. Bay Yokoyama, Bay Fujisawa’nın bu iş için doğru kişi olduğuna tamamen ikna olmuş değil. Öğrenme eğrisi, ikisinin de hayal ettiğinden daha dik ve Bay Yokoyama’nın kır saçlı, art arda sigara içen çalışanları, Bay Fujisawa’nın patronun itibarına yarayabileceğinden şüpheleniyor.
Şirketin 17 çalışanının çoğu 50’li ve 60’lı yaşlarında ve Bay Fujisawa’nın emekli olduklarında onların yerini alacak kişileri nereden bulacağı belli değil.
Bay Fujisawa, “Çok fazla baskı var” dedi. Ama “buraya geldiğimde bunu hayatımın geri kalanında yapmaya hazırdım.”