Brezilya’da 330’dan fazla nüfusu olan küçük bir köy. Bir, yüzlerce olabileceği gibi. Yine de Noiva do Cordero, ülke sınırlarının ötesinde ün kazanmış bir köy. Erkekler Pazartesi’den Cuma’ya 85 kilometre uzaklıktaki Belo Horizonte’de çalışmak için evlerinden ayrılıp eşlerini geride bıraktıklarından değil. Kendilerine sebze ve yiyecek sağladıkları için değil.
Ancak kadınlar işin başında olduğu için, reis, toplumun kaderini yöneten bir kadındır. Tüm bunlar, Jair Bolsonaro’nun kadın düşmanı ve otokratik hükümetine veda eden bir ülkede oluyor. Köyle ilgili efsaneler var: Sadece kadınlar yaşıyor, herkes genç, güzel ve evlenmeye hazır. İşlerini evlerine davet etmek için kocalarını sürgüne gönderirlerdi. Bununla birlikte, her efsanede, her zaman daha az heyecan verici olmayan bir hakikat kıvılcımı vardır. Ve bu, Noiva do Cordero’nun başında.
“Biz sadece birbirimize sahiptik ve bu bizi birbirimize daha da yakınlaştırdı”
19. yüzyılın sonunda, Maria Senhorinha de Lima birçok şeyden kaçıyordu: Kilise, onu evliliğe zorlamak isteyen bir toplumdan. Sevdiği adamla. De Lima, köyün kurucusu gibi bir şey. Giderek daha fazla insan ona ve kocasına katıldı. De Lima’nın ailesi ve onların soyundan gelen dört kuşak gibi, Kilise’den kovulanlar genellikle kadınlardı.
Köyde özgürlüklerini bulsalar da, onu ancak büyük bir risk altında bırakabildiler. Onlar “günahkâr” kabul ediliyor, civar köylerde çocuklarına fahişe deniyor ve onlardan kaçınılıyor. Bir köylü “Brigitte” dergisindeki bir makalesinde, “Biz sadece birbirimize sahiptik ve bu bizi birbirimize daha da yaklaştırdı” diye yazıyor. Toplumdan kovulan köylüler, topluluk bulur. Kurallara uymayanlara ve dışlanmışlara karşı hoşgörülü ve sıcak davranan bir topluluk. Ama önce yıllarca süren baskıyı yeniden yaşamaları gerekiyor.
Protestan bir müjdeci olan Anisio Pereira 1950’lerde köye geldiğinde topluluğa yeni bir dünya görüşü getirdi. Kutsal Yazıların birebir okunmasına dayanan kendi Hıristiyanlık versiyonunu empoze etmek istiyor. Köydeki kadınlar için bu, yenilenen baskının başlangıcı: uzun etek giymek zorundalar, doğum kontrol yöntemleri kullanmalarına izin verilmiyor ve sezaryen olmalarına izin verilmiyor. Kadınlar yeniden erkeklere tabi kılınmalıdır. Köylülerin müzik ve radyo dinlemelerine ve alkol almalarına izin verilmiyor.
Pereira, köyün kurucusunun torunu olan 16 yaşındaki Delina Fernandes’i eş olarak alır. Pereira’nın kuralının tam olarak nasıl sona erdiği bazen farklı şekilde aktarılır. Evangelist ya öldü ya da 1995’te köyden kovuldu. Ancak kesin olan bir şey var: Sakinler daha sonra kiliseyi yıktı ve Delina Fernandes, köyün yeni muhtarı oldu. Dengeyi geri getirmek isteyen odur.
Eşit ücret, eşit muamele
1990’larda yoksulluk kol gezdiğinde, köydeki her şeyi paylaşmayı önerdi. Hem para hem de hasat. Uzun bir süredir bölge sakinleri tarafından sevgiyle Mãe Delina (Delina Ana) olarak anılıyor. Politika ve maliyeden sorumlu olanlar esas olarak kadınlar olsa da, yol gösterici ilke köydeki tüm insanlar için eşit haklardır. Her şey gruplar halinde organize edilmiş: bazıları yakındaki tarlalarda çalışıyor, kendi kullanımları için biber ve patlıcan yetiştiriyor ve satılık biberler. Diğerleri yemek yapıyor ve çocuklara bakıyor – pazartesiden cumaya büyük şehirde çalışmayan erkekler de dahil. Böylece anneler çalışabilir veya rahatlayabilir. Yaşlılar ve hastalar bakıcılar tarafından değil, sırayla komşular tarafından bakılmaktadır. Burada kimse 1000 Real’den fazla, yani ayda 220 Euro kazanmıyor, ama daha az değil.
Paranın çoğu köye geri akıyor, böylece bozulan traktörler tamir edilebiliyor veya yavrular için evler genişletilebiliyor.
Delina’nın kızı Rosalee, bir yabancıya Noiva kadınlarının erkeklere hükmediyormuş gibi görünebileceğini anlıyor – ama gerçekte “burada gerçek eşitlik var” diyor National Geographic’e. “Dünyanın geri kalanında yok.” İşte, sadece insan olun: “O kadar basit ki açıklaması zor.” Nadiren kimse Noiva do Cordero’dan uzaklaşır. Ve yaparsa, sık sık geri gelir. Çünkü köydekinden daha iyi bir hayat yok. Erkekler de buna ikna olmuş durumda.
Ancak kadınlar işin başında olduğu için, reis, toplumun kaderini yöneten bir kadındır. Tüm bunlar, Jair Bolsonaro’nun kadın düşmanı ve otokratik hükümetine veda eden bir ülkede oluyor. Köyle ilgili efsaneler var: Sadece kadınlar yaşıyor, herkes genç, güzel ve evlenmeye hazır. İşlerini evlerine davet etmek için kocalarını sürgüne gönderirlerdi. Bununla birlikte, her efsanede, her zaman daha az heyecan verici olmayan bir hakikat kıvılcımı vardır. Ve bu, Noiva do Cordero’nun başında.
“Biz sadece birbirimize sahiptik ve bu bizi birbirimize daha da yakınlaştırdı”
19. yüzyılın sonunda, Maria Senhorinha de Lima birçok şeyden kaçıyordu: Kilise, onu evliliğe zorlamak isteyen bir toplumdan. Sevdiği adamla. De Lima, köyün kurucusu gibi bir şey. Giderek daha fazla insan ona ve kocasına katıldı. De Lima’nın ailesi ve onların soyundan gelen dört kuşak gibi, Kilise’den kovulanlar genellikle kadınlardı.
Köyde özgürlüklerini bulsalar da, onu ancak büyük bir risk altında bırakabildiler. Onlar “günahkâr” kabul ediliyor, civar köylerde çocuklarına fahişe deniyor ve onlardan kaçınılıyor. Bir köylü “Brigitte” dergisindeki bir makalesinde, “Biz sadece birbirimize sahiptik ve bu bizi birbirimize daha da yaklaştırdı” diye yazıyor. Toplumdan kovulan köylüler, topluluk bulur. Kurallara uymayanlara ve dışlanmışlara karşı hoşgörülü ve sıcak davranan bir topluluk. Ama önce yıllarca süren baskıyı yeniden yaşamaları gerekiyor.
Protestan bir müjdeci olan Anisio Pereira 1950’lerde köye geldiğinde topluluğa yeni bir dünya görüşü getirdi. Kutsal Yazıların birebir okunmasına dayanan kendi Hıristiyanlık versiyonunu empoze etmek istiyor. Köydeki kadınlar için bu, yenilenen baskının başlangıcı: uzun etek giymek zorundalar, doğum kontrol yöntemleri kullanmalarına izin verilmiyor ve sezaryen olmalarına izin verilmiyor. Kadınlar yeniden erkeklere tabi kılınmalıdır. Köylülerin müzik ve radyo dinlemelerine ve alkol almalarına izin verilmiyor.
Pereira, köyün kurucusunun torunu olan 16 yaşındaki Delina Fernandes’i eş olarak alır. Pereira’nın kuralının tam olarak nasıl sona erdiği bazen farklı şekilde aktarılır. Evangelist ya öldü ya da 1995’te köyden kovuldu. Ancak kesin olan bir şey var: Sakinler daha sonra kiliseyi yıktı ve Delina Fernandes, köyün yeni muhtarı oldu. Dengeyi geri getirmek isteyen odur.
Eşit ücret, eşit muamele
1990’larda yoksulluk kol gezdiğinde, köydeki her şeyi paylaşmayı önerdi. Hem para hem de hasat. Uzun bir süredir bölge sakinleri tarafından sevgiyle Mãe Delina (Delina Ana) olarak anılıyor. Politika ve maliyeden sorumlu olanlar esas olarak kadınlar olsa da, yol gösterici ilke köydeki tüm insanlar için eşit haklardır. Her şey gruplar halinde organize edilmiş: bazıları yakındaki tarlalarda çalışıyor, kendi kullanımları için biber ve patlıcan yetiştiriyor ve satılık biberler. Diğerleri yemek yapıyor ve çocuklara bakıyor – pazartesiden cumaya büyük şehirde çalışmayan erkekler de dahil. Böylece anneler çalışabilir veya rahatlayabilir. Yaşlılar ve hastalar bakıcılar tarafından değil, sırayla komşular tarafından bakılmaktadır. Burada kimse 1000 Real’den fazla, yani ayda 220 Euro kazanmıyor, ama daha az değil.
Paranın çoğu köye geri akıyor, böylece bozulan traktörler tamir edilebiliyor veya yavrular için evler genişletilebiliyor.
Delina’nın kızı Rosalee, bir yabancıya Noiva kadınlarının erkeklere hükmediyormuş gibi görünebileceğini anlıyor – ama gerçekte “burada gerçek eşitlik var” diyor National Geographic’e. “Dünyanın geri kalanında yok.” İşte, sadece insan olun: “O kadar basit ki açıklaması zor.” Nadiren kimse Noiva do Cordero’dan uzaklaşır. Ve yaparsa, sık sık geri gelir. Çünkü köydekinden daha iyi bir hayat yok. Erkekler de buna ikna olmuş durumda.