SEUL — 36 yaşındaki Seo Hyuk-jun yanan bir sigara, tütsü ve Jack Daniels ile dolu bir kağıt bardağı yere koyarken beyaz krizantemlerin önünde diz çöktü. Ayağa kalktı, diz çöktü ve iki kez eğildi, ölüler için geleneksel bir Kore ritüeli gerçekleştirdi.
Seul’ün en popüler bölgelerinden biri olan Itaewon’daki derme çatma anıta her gün bu tür haraçlar geldi. Genç Güney Koreliler, çeşitliliği ve canlı gece hayatı için oraya giderdi. Buna “Itaewon özgürlüğü” dediler.
Geçen Cumartesi Cadılar Bayramı’nı kutlarken kalabalığın ezilmesi sırasında 150’den fazla gencin öldürülmesinin ardından mahalle şimdilerde hüzünlü bir keder ve ruh arayışı anıtı haline geldi. Sadece bir hafta önce K-pop müziğiyle dolup taşan barlar şimdi sessiz, kapıları taziye mesajlarıyla ve yerel yönetimin yüksek sesli müzik ve danstan kaçınmalarını isteyen bir bildiriyle kaplı.
Pek çok Güney Koreli gibi, Bay Seo da o gece çok sayıda genç öldürülürken hayatta olduğu için suçluluk duymadığını söyledi. “M için sıradan bir Cadılar Bayramı değildi. Üç yıllık pandemik cehennemden sonra özgürlük hissetmeleri gerekiyordu,” dedi Bay Seo, gözyaşlarını boğarak. “Umarım sigaram ve likörüm onların öbür dünyaya yolculuklarını kolaylaştırır.”
Itaewon’daki popüler bir restoran sokağında, yas nedeniyle geçici bir kapanış duyurusu.
Geçen haftaki ölümcül kalabalığın arttığı yerin yakınında ölüler için bir teklif.
Bu yas duygusu hiçbir yerde, gece hayatına ve eğlenceye açılan hareketli bir kapı olarak bilinen Itaewon metro istasyonunun 1 No’lu Çıkışı’ndan daha keskin hissedilemez. Kalabalığın ezildiği o çıkışın yakınındaki ara yol bütün hafta boyunca kapalı kaldı ve turuncu polis bandıyla çaprazlandı. Polis memurları son bir akşam ellerinde yeşil ışıklı coplarla nöbet tuttu. Yayalar zaman zaman yasta diz çöküp eğildi.
Itaewon’da bir mağaza müdürü olan 24 yaşındaki Kim Hee-soo, “İnsanlar hala sokaklarda yürüyor, arabalar sürüyor ama hiç ses duymuyorum” dedi. ölü. Benim tanıdığım Itaewon değil.”
Felaketten bu yana mahallede ürkütücü bir hüzün hakim. Genelde hiç uyumayan sokakları ve ara sokakları akşam erken saatlerde kararırdı. Birçok dükkan kapandı ve restoranlar boştu.
Bir domuz göbek restoranının önüne, yas tutan bir kişi bir öğle yemeği kutusu pirinç ve kimchi ile birlikte bir buket krizantem (Kore’de geleneksel bir yas çiçeği) ve el yazısıyla yazılmış bir not koymuştu: “Arkadaşım, Umarım cennette olursun, mutlu olursun ve bu dünyada bu kadar çabuk biten gençliğinin tadını çıkarırsın.”
Güney Jeolla Eyaleti, Yeosu’da bir öğrenci olan 17 yaşındaki Woo Sun-a, geçen hafta Itaewon’da ölen üç arkadaşının yasını tutmak için Cumartesi günü Seul’e geldi.
Cumartesi günü iki adam en az yarım saat bu kederli pozisyonda kaldı.
Seul’ün şehir planlamasından çok önce inşa edilen Itaewon, Güney Koreliler arasında her zaman aykırı bir şey olmuştur. Onlarca yıl önce, yakındaki bir askeri üste konuşlanmış Amerikan askerleri, bir şeyler içmek ve gevşemek için mahalleyi ziyaret ederdi. Yerliler genellikle uzak dururdu. Bir süre sonra bölge yabancılar için bir yer olarak ün kazandı. Aynı zamanda, Güney Kore’nin savaş sonrası gelişmekte olan bir ulus olduğu bir zamanda, rock ‘n’ roll ve reggae müziği, egzotik yiyecekler ve yabancı moda gibi Batı kültürünün bir kanalı olarak hizmet etti.
On yıl önce Amerikan ordusu Seul’ün güneyinde devasa bir üs olan Camp Humphreys’e taşınmaya başladığında Itaewon kendini yeniden icat etmek zorunda kaldı. Ancak o zamandan önce, 1990’ların sonunda, gençler, eski binalara ve dar sokaklara sıkışmış popüler barlarına ve restoranlarına akın etmeye başladı. Mahalle, Konfüçyüsçü hiyerarşiler ve konformist görüşlerle sınırlanan Güney Kore toplumunun baskılarından kaçmak için yeni bir ün kazandı.
“Itaewon’u düşündüğümde aklıma gelen kelimeler özgürlük, açıklık ve çeşitlilik. Itaewon’da yakın zamanda açık olan birkaç kebap restoranından birinde arkadaşlarıyla akşam yemeği yiyen 25 yaşındaki fotoğrafçı Byun Ji-sun, “Burada yabancıları görüyorsunuz, burada diğer kültürlerden yemekleri deneyimleyebilirsiniz” dedi. “Gençler ‘İtaewon’a gidelim’ dediğinde, demek istiyoruz ki, hadi kulüplere gidelim ve eğlenelim.”
Geçen haftaki felaketin yaşandığı yerin yakınında Cuma günü bir deri eşya mağazası ve birkaç mağaza daha açıktı, ancak birçok işletme kapalı kaldı.
Cuma günü Itaewon’dan bir görünüm. Mahallede çalışan bir kişi, “İnsanlar hâlâ sokaklarda yürüyor, arabalar sürüyor ama hiç ses duymuyorum” dedi. “Tanıdığım Itaewon değil.”
2011’den popüler bir şarkı, mahallenin ikonoklazmasını onurlandırdı: “Orada yeni bir dünya var, size söylüyorum. Orada müzik var, orada aşk var, orada dünya var” diyor “Itaewon Freedom”ın sözleri. “Çocuklar eğlence parklarına giderler. Yaşlılar huzurevlerine gidiyor. Çocuklar anaokullarına gidiyor. Ama biz Itaewon’a gidiyoruz!”
Muhafazakar Koreliler, yılın en yoğun gecelerinden biri haline gelen yıllık Cadılar Bayramı şenlikleri de dahil olmak üzere, zararlı yabancı etkinin bir sembolü olarak Itaewon’a uzun zamandır kaşlarını çattı. Önce bir Hıristiyan kilisesi, bölgedeki transseksüel barlara misyoner kursiyerleri göndererek bir skandalı tetikledi.
2020’de Itaewon’da bir koronavirüs salgını ortaya çıktığında, hastalık kontrol yetkilileri barlara ve restoranlara baskın düzenleyerek kapıları yasaklı ilan eden tabelalarla sıvadı. Turist azlığı nedeniyle işletmeler kapanmak zorunda kaldı. Bu yıl koronavirüs kısıtlamalarının gevşetilmesinden sonra Itaewon, her şeyden önce gelen benliğine benzemeye başladı.
Geçen Cumartesi, Güney Kore’nin pandemi kurallarını sona erdirmesinden bu yana ilk Cadılar Bayramı kutlaması, bir tür çıkış partisi olacaktı. 1 No’lu Çıkış’tan bir sürü genç döküldü. Kulüpler ve restoranlar, kaldırabilecekleri kadar çok müşteriyi ağırlamaya hazırdı. Kalabalığın ezildiği dar sokak, birçok bar ve kulüp için popüler bir kısayoldu.
Felakete en yakın metro çıkışı Cuma öğleden sonra üzüntü ifadeleriyle çevriliydi.
Geçici anıtın başka bir görünümü.
Küresel bir iş stratejisi firmasının kıdemli danışmanı Tami Overby, “Bence ülkedeki her özel efekt makyaj sanatçısı o cadde boyunca küçük tezgahlar kurmuş ve gerçek gibi görünen sahte, kanlı yaralar açıyordu” dedi. Amerika Birleşik Devletleri’nden Seul ve geçen Cumartesi ana Itaewon caddesinde yürüdü. “Itaewon’daki son Cadılar Bayramım 2019’du ve kalabalık o kadar büyük değildi” dedi. “Hiç bu kadar küçük bir alanda bu kadar çok insan görmemiştim.”
Partiye katılanlar, her iki yönden de ara sokağa girerek ölümcül bir baskı yarattı. Şehrin Cadılar Bayramı hafta sonu için Itaewon’da özellikle çok sayıda insan beklemesine rağmen kalabalığı yönetmek için birkaç polis memuru oradaydı. Kurbanlar çiğnenip boğulurken polise yapılan umutsuz çağrılar dikkate alınmadı.
Hükümet, Güney Kore tarihinin en kötü barış zamanı felaketlerinden biri olan trajediyi soruşturmaya devam ederken, düzenli bir insan akışı 1 Nolu Çıkışın etrafına inşa edilen derme çatma sunağı ziyaret etti. Budist rahipler dua ettiler. Vatandaşlar mum yaktı ve birçoğu gençlik hayalleri çok erken sona eren kurbanların arkadaşları tarafından yazılan çok sayıda el yazısı notu paylaştı.
Polis memurları felaket mahalline yakın.
Metro istasyonunun yanındaki anıta ölülere mesaj bırakıldı.
Bunlardan biri Baek Hyo-bin tarafından yazılmıştı ve arkadaşı Yoon Je-yi’ye hitaben şöyle yazmıştı: “Keşke bu uzun bir kabustan uyanabilsem,” diye yazdı Bayan Baek. “Sokakta çığlık atıp o tuhaf ifadelerinizi kullandığınızda utanırdım ama şimdi hepsini çok acı bir şekilde özlüyorum.”
Itaewon, geçen Pazar gününden bu yana “özel afet bölgesi” ilan edildi. Cumartesi gecesi yaklaşırken, Itaewon’un yavaş yavaş hayata döndüğüne dair işaretler vardı. İşçiler, bir haftalık ulusal yas döneminden sonra yerleri süpürdü ve masaları temizledi.
Cumartesi akşamı Seul Belediye Binası yakınında, geçen hafta sonu Itaewon’da kalabalık kontrolünün olmamasının sorumluluğunu Başkan Yoon Suk Yeol’e çağrıda bulunan mum ışığında bir nöbet ve protesto planlandı.
Ailesinin Itaewon’da 30 yıldır işlettiği bir deri eşya dükkanında oturan Moon Myong-woo, “Yılın bu zamanlarında dükkânımın müşterilerle dolup taşması gerekiyor,” dedi. “Pandemiden sonra işlerin nihayet geri geleceğini düşündük, ama şimdi buna sahibiz” dedi. “Ama kurbanları ve ailelerini düşündüğümde şikayet etmemem gerektiğini biliyorum.”
Itaewon’un uzun zamandır sakinleri, mahallenin imajını nasıl etkileyeceğini merak ederek trajedinin sonuçlarını anlamak için hala mücadele ediyor. Bay Moon’un dükkanının karşısındaki caddede, bir emlakçı olan Oh Soo-hee, küçük ofisinde, beyaz evcil köpeği ayaklarının dibinde oturuyor. “Bu travmadan nasıl kurtulabiliriz?” dedi. “Birçok genç öldü”
Seul’ün en popüler bölgelerinden biri olan Itaewon’daki derme çatma anıta her gün bu tür haraçlar geldi. Genç Güney Koreliler, çeşitliliği ve canlı gece hayatı için oraya giderdi. Buna “Itaewon özgürlüğü” dediler.
Geçen Cumartesi Cadılar Bayramı’nı kutlarken kalabalığın ezilmesi sırasında 150’den fazla gencin öldürülmesinin ardından mahalle şimdilerde hüzünlü bir keder ve ruh arayışı anıtı haline geldi. Sadece bir hafta önce K-pop müziğiyle dolup taşan barlar şimdi sessiz, kapıları taziye mesajlarıyla ve yerel yönetimin yüksek sesli müzik ve danstan kaçınmalarını isteyen bir bildiriyle kaplı.
Pek çok Güney Koreli gibi, Bay Seo da o gece çok sayıda genç öldürülürken hayatta olduğu için suçluluk duymadığını söyledi. “M için sıradan bir Cadılar Bayramı değildi. Üç yıllık pandemik cehennemden sonra özgürlük hissetmeleri gerekiyordu,” dedi Bay Seo, gözyaşlarını boğarak. “Umarım sigaram ve likörüm onların öbür dünyaya yolculuklarını kolaylaştırır.”
Itaewon’daki popüler bir restoran sokağında, yas nedeniyle geçici bir kapanış duyurusu.
Geçen haftaki ölümcül kalabalığın arttığı yerin yakınında ölüler için bir teklif.
Bu yas duygusu hiçbir yerde, gece hayatına ve eğlenceye açılan hareketli bir kapı olarak bilinen Itaewon metro istasyonunun 1 No’lu Çıkışı’ndan daha keskin hissedilemez. Kalabalığın ezildiği o çıkışın yakınındaki ara yol bütün hafta boyunca kapalı kaldı ve turuncu polis bandıyla çaprazlandı. Polis memurları son bir akşam ellerinde yeşil ışıklı coplarla nöbet tuttu. Yayalar zaman zaman yasta diz çöküp eğildi.
Itaewon’da bir mağaza müdürü olan 24 yaşındaki Kim Hee-soo, “İnsanlar hala sokaklarda yürüyor, arabalar sürüyor ama hiç ses duymuyorum” dedi. ölü. Benim tanıdığım Itaewon değil.”
Felaketten bu yana mahallede ürkütücü bir hüzün hakim. Genelde hiç uyumayan sokakları ve ara sokakları akşam erken saatlerde kararırdı. Birçok dükkan kapandı ve restoranlar boştu.
Bir domuz göbek restoranının önüne, yas tutan bir kişi bir öğle yemeği kutusu pirinç ve kimchi ile birlikte bir buket krizantem (Kore’de geleneksel bir yas çiçeği) ve el yazısıyla yazılmış bir not koymuştu: “Arkadaşım, Umarım cennette olursun, mutlu olursun ve bu dünyada bu kadar çabuk biten gençliğinin tadını çıkarırsın.”
Güney Jeolla Eyaleti, Yeosu’da bir öğrenci olan 17 yaşındaki Woo Sun-a, geçen hafta Itaewon’da ölen üç arkadaşının yasını tutmak için Cumartesi günü Seul’e geldi.
Cumartesi günü iki adam en az yarım saat bu kederli pozisyonda kaldı.
Seul’ün şehir planlamasından çok önce inşa edilen Itaewon, Güney Koreliler arasında her zaman aykırı bir şey olmuştur. Onlarca yıl önce, yakındaki bir askeri üste konuşlanmış Amerikan askerleri, bir şeyler içmek ve gevşemek için mahalleyi ziyaret ederdi. Yerliler genellikle uzak dururdu. Bir süre sonra bölge yabancılar için bir yer olarak ün kazandı. Aynı zamanda, Güney Kore’nin savaş sonrası gelişmekte olan bir ulus olduğu bir zamanda, rock ‘n’ roll ve reggae müziği, egzotik yiyecekler ve yabancı moda gibi Batı kültürünün bir kanalı olarak hizmet etti.
On yıl önce Amerikan ordusu Seul’ün güneyinde devasa bir üs olan Camp Humphreys’e taşınmaya başladığında Itaewon kendini yeniden icat etmek zorunda kaldı. Ancak o zamandan önce, 1990’ların sonunda, gençler, eski binalara ve dar sokaklara sıkışmış popüler barlarına ve restoranlarına akın etmeye başladı. Mahalle, Konfüçyüsçü hiyerarşiler ve konformist görüşlerle sınırlanan Güney Kore toplumunun baskılarından kaçmak için yeni bir ün kazandı.
“Itaewon’u düşündüğümde aklıma gelen kelimeler özgürlük, açıklık ve çeşitlilik. Itaewon’da yakın zamanda açık olan birkaç kebap restoranından birinde arkadaşlarıyla akşam yemeği yiyen 25 yaşındaki fotoğrafçı Byun Ji-sun, “Burada yabancıları görüyorsunuz, burada diğer kültürlerden yemekleri deneyimleyebilirsiniz” dedi. “Gençler ‘İtaewon’a gidelim’ dediğinde, demek istiyoruz ki, hadi kulüplere gidelim ve eğlenelim.”
Geçen haftaki felaketin yaşandığı yerin yakınında Cuma günü bir deri eşya mağazası ve birkaç mağaza daha açıktı, ancak birçok işletme kapalı kaldı.
Cuma günü Itaewon’dan bir görünüm. Mahallede çalışan bir kişi, “İnsanlar hâlâ sokaklarda yürüyor, arabalar sürüyor ama hiç ses duymuyorum” dedi. “Tanıdığım Itaewon değil.”
2011’den popüler bir şarkı, mahallenin ikonoklazmasını onurlandırdı: “Orada yeni bir dünya var, size söylüyorum. Orada müzik var, orada aşk var, orada dünya var” diyor “Itaewon Freedom”ın sözleri. “Çocuklar eğlence parklarına giderler. Yaşlılar huzurevlerine gidiyor. Çocuklar anaokullarına gidiyor. Ama biz Itaewon’a gidiyoruz!”
Muhafazakar Koreliler, yılın en yoğun gecelerinden biri haline gelen yıllık Cadılar Bayramı şenlikleri de dahil olmak üzere, zararlı yabancı etkinin bir sembolü olarak Itaewon’a uzun zamandır kaşlarını çattı. Önce bir Hıristiyan kilisesi, bölgedeki transseksüel barlara misyoner kursiyerleri göndererek bir skandalı tetikledi.
2020’de Itaewon’da bir koronavirüs salgını ortaya çıktığında, hastalık kontrol yetkilileri barlara ve restoranlara baskın düzenleyerek kapıları yasaklı ilan eden tabelalarla sıvadı. Turist azlığı nedeniyle işletmeler kapanmak zorunda kaldı. Bu yıl koronavirüs kısıtlamalarının gevşetilmesinden sonra Itaewon, her şeyden önce gelen benliğine benzemeye başladı.
Geçen Cumartesi, Güney Kore’nin pandemi kurallarını sona erdirmesinden bu yana ilk Cadılar Bayramı kutlaması, bir tür çıkış partisi olacaktı. 1 No’lu Çıkış’tan bir sürü genç döküldü. Kulüpler ve restoranlar, kaldırabilecekleri kadar çok müşteriyi ağırlamaya hazırdı. Kalabalığın ezildiği dar sokak, birçok bar ve kulüp için popüler bir kısayoldu.
Felakete en yakın metro çıkışı Cuma öğleden sonra üzüntü ifadeleriyle çevriliydi.
Geçici anıtın başka bir görünümü.
Küresel bir iş stratejisi firmasının kıdemli danışmanı Tami Overby, “Bence ülkedeki her özel efekt makyaj sanatçısı o cadde boyunca küçük tezgahlar kurmuş ve gerçek gibi görünen sahte, kanlı yaralar açıyordu” dedi. Amerika Birleşik Devletleri’nden Seul ve geçen Cumartesi ana Itaewon caddesinde yürüdü. “Itaewon’daki son Cadılar Bayramım 2019’du ve kalabalık o kadar büyük değildi” dedi. “Hiç bu kadar küçük bir alanda bu kadar çok insan görmemiştim.”
Partiye katılanlar, her iki yönden de ara sokağa girerek ölümcül bir baskı yarattı. Şehrin Cadılar Bayramı hafta sonu için Itaewon’da özellikle çok sayıda insan beklemesine rağmen kalabalığı yönetmek için birkaç polis memuru oradaydı. Kurbanlar çiğnenip boğulurken polise yapılan umutsuz çağrılar dikkate alınmadı.
Hükümet, Güney Kore tarihinin en kötü barış zamanı felaketlerinden biri olan trajediyi soruşturmaya devam ederken, düzenli bir insan akışı 1 Nolu Çıkışın etrafına inşa edilen derme çatma sunağı ziyaret etti. Budist rahipler dua ettiler. Vatandaşlar mum yaktı ve birçoğu gençlik hayalleri çok erken sona eren kurbanların arkadaşları tarafından yazılan çok sayıda el yazısı notu paylaştı.
Polis memurları felaket mahalline yakın.
Metro istasyonunun yanındaki anıta ölülere mesaj bırakıldı.
Bunlardan biri Baek Hyo-bin tarafından yazılmıştı ve arkadaşı Yoon Je-yi’ye hitaben şöyle yazmıştı: “Keşke bu uzun bir kabustan uyanabilsem,” diye yazdı Bayan Baek. “Sokakta çığlık atıp o tuhaf ifadelerinizi kullandığınızda utanırdım ama şimdi hepsini çok acı bir şekilde özlüyorum.”
Itaewon, geçen Pazar gününden bu yana “özel afet bölgesi” ilan edildi. Cumartesi gecesi yaklaşırken, Itaewon’un yavaş yavaş hayata döndüğüne dair işaretler vardı. İşçiler, bir haftalık ulusal yas döneminden sonra yerleri süpürdü ve masaları temizledi.
Cumartesi akşamı Seul Belediye Binası yakınında, geçen hafta sonu Itaewon’da kalabalık kontrolünün olmamasının sorumluluğunu Başkan Yoon Suk Yeol’e çağrıda bulunan mum ışığında bir nöbet ve protesto planlandı.
Ailesinin Itaewon’da 30 yıldır işlettiği bir deri eşya dükkanında oturan Moon Myong-woo, “Yılın bu zamanlarında dükkânımın müşterilerle dolup taşması gerekiyor,” dedi. “Pandemiden sonra işlerin nihayet geri geleceğini düşündük, ama şimdi buna sahibiz” dedi. “Ama kurbanları ve ailelerini düşündüğümde şikayet etmemem gerektiğini biliyorum.”
Itaewon’un uzun zamandır sakinleri, mahallenin imajını nasıl etkileyeceğini merak ederek trajedinin sonuçlarını anlamak için hala mücadele ediyor. Bay Moon’un dükkanının karşısındaki caddede, bir emlakçı olan Oh Soo-hee, küçük ofisinde, beyaz evcil köpeği ayaklarının dibinde oturuyor. “Bu travmadan nasıl kurtulabiliriz?” dedi. “Birçok genç öldü”